Değerli okurlarım. Bugün size Denizli basınının içler acısı halini çok ilginç bir örnekle anlatacağım.

Hepiniz biliyorsunuz ki; Denizli Gazeteciler Cemiyeti Yönetimi, kuruluşunun 50. Yılını Nihat Zeybekçi Kültür ve Kongre Merkezi’nde düzenlediği 50. Yıl Onur Ödülleri Töreni’yle kutladı. Denizli protokolünün, iş, kültür ve sanat dünyasının yoğun katılım gösterdiği gecede  240 kişiye, “ 1970-2020 yılları arasında Denizli’nin ekonomik, siyasi, sosyal ve kültürel gelişimine verdikleri destekten” dolayı 50. Yıl Onur Ödülü verildi.

“Eeee, ne var bunda. Güzel bir etkinlik yapılmış, Denizli’ye hizmet verenler ve gazeteciler  onurlandırılmış” diyebilirsiniz. Olayın komik bölümü de burada başlıyor.

Vatandaşların,Halkın  bu ödül töreninden haberleri olmadı.

Protokol hataları ve aksaklıklarla dolu, acemi işi törene katılıp Onur Ödüllerini (!) alan Denizli’de hepimizin yakından tanıdığı bir çok gazeteci, sosyal medya platformlarında, ödül alırken çekilen boy boy fotoğraflarını paylaşıp, “Ben 40 yıllık gazeteciyim”, “Ben 50 yıllık gazeteciyim”, “Bu ödülü söke söke bileğimin hakkıyla aldım”, “Gazeteciler Cemiyeti, benim ne büyük gazeteci olduğumu ödülle gösterdi” gibi devasa cümlelerle mutluluklarını dile getirdi.

Ne garip ki; anlı şanlı basın mensuplarından birisi bile zahmet edip, Denizli Gazeteciler Cemiyeti’nin bu etkinliğini haber yapıp okuyucularına duyurmadı. 240 kişiye ödül verilen geceden gazetelere , internet sitelerine düşen tek haber, bir özel hastanenin gecenin sağlık sponsoru olduğunu belirten ulusal bir ajansın servis ettiği haberdi. 

Neden böyle oldu  diye sorarsanız, törenle ilgili haberi gazetelere ve internet sitelerine kimse yazıp göndermemişti.

Uzun süredir bülten gazeteciliği ve kopyala-yapıştır muhabirliği yapan Denizlili gazeteciler kendi özel günlerinde kendi haberlerini yapma zahmetine girmemişti. Kısacası, terzi kendi söküğünü dikemedi.

Sosyal medyada boy gösterip, gazeteciliğini süslü cümlelerle göklere çıkaran sevgili basın mensupları acaba bu ironik ve acınası durumu fark edebildiler mi?

Bana sorarsanız hiç biri bu kötü durumun farkında bile değil.

Farkında olsa bile bir çoğu artık gazetecilik reflekslerini yitirmiş, gazeteciliği ek iş, para kazanılacak, kapı açacak, diğer işlerinin tanıtım ve pazarlamasını yürüteceği  bir araç olarak görmeye başlamış.

Genç gazeteciler ise,  bu meslekte bir gelecek görme umudundan uzak, meslek heyecanını taşımayan, “Kendimi gösterip, bir belediyeye veya kamu kurumuna kapağı atayım” derdiyle yaşıyor.

Denizli’deki onlarca internet sitesi, günlük ve haftalık gazeteler, yerel televizyonlara bakın, kurumlardan gelen bültenler ve ajanslardan servis edilen haberler dışında yapılan özel haber bulamazsınız. Yayın organlarının hepsi birbirinin kopyası. 

Bu kötü tablonun değişeceği yolunda hiçbir işaret de maalesef görünmüyor. Vah Denizli halkı, vah Denizli basını. Oysa bundan 15-20 yıl öncesinde Denizli’de gazeteciler,Özel haber ve  atlatma haberde birbirleriyle yarışırdı.

Bir  çift sözüm de Denizli Gazeteciler Cemiyetinin Başkanı Muhammet Karaçay ve Yönetim Kurulu üyelerine olacak.   Onur Ödülü vereceğiniz isimleri hangi kritere göre belirlediniz?

Haydi gazetecileri anladım. İş adamlarına, eski milletvekillerine, sanatçılara, yazarlara, şairlere, oda başkanlarına, bürokratlara Onur Ödülü vermek DGC’nin işi mi? Bu isimleri nasıl seçtiniz?

Bu konuda gazetecilik yapmasam da camiaya yakın birisi olarak onlarca eleştiri ve tenkit aldım. Özellikle iş dünyasından çok fazla tepki var.

Şöyle soruyorlar. “Ödül verilenler işadamı da biz neciyiz?

Bizim Denizli’ye ve cemiyete katkımız olmadı mı?

Bir başka tepki de sanat camiasından. “Kitabı olmayan şaire bile ödül vermişler, biz 30 yıldır Denizli’de sanat yapıyoruz. Bu isimler nasıl belirlendi” diyen telefonlar aldım.

Bir diğer tenkit konusu da, ödül verme aşamasında Protokol sıralamasında yapılan yanlışlar yönünde .

Ödül gecesi  belki iyi niyetle yapılan bir organizasyondu, ancak özrü kabahatinden büyüktü. Yıllardır tanıdığım, birlikte mesai yaptığım Başkan Muhammet Karaçay  ve ekibi, umarım bu eleştirileri dikkate alır ve bundan sonraki etkinliklerde bu tür hatalar yapmaz.

Yazımı bir Atasözü ile bitirmek istiyorum.

Dost acı söyler.  Sağlıkla kalın.