NASIL DA YAKTIK AMA '

' Dalöğlende

Kuşatıverdik aydınlığı...

Çivili dantellerini ördü örümceklerimiz

Işıkların alınçatılarına...'

Yamyamlar... tamtamlar...

Salya sümük güdülenmiş

Hortlakların dansı eşliğinde

Hırıltı korosu karanlık sesleriyle

Ve kıllı sakallı, irin gözlü

Ve katran bulanmış kalpleriyle

Güruh zifiri marşını kustu.

' Onyedisinden son yedisine

Nasıl da yaktık ama...'

Madımak türkü olmaktan çıkmalı,

Ağıtlarla yaşama vakti değil.

Özgürlük çarmıha gerilmişken

Yeni türkülere kurulmalı evren.

' Yanmalı,

Yanmalı türküler,

Yanmalı yedili otuzlar,

Yanmalı aydınlık...'

Daha aydınlık olmalı yanmak,

Ateşin aydınlığı düşmeli

Kör cübbelerin üstlerine.

Aptallar yaktık sandılar,

Abdallar sardı yeri göğü...

Dalöğlende

Üniformalılar duradursun gölgelerinde

Mintanları pıspırıl...

Nallı yaratılmışların böğürtüleri

Ve iştahla leş kargaları,

Ölü seviciler hınçlarını boşaltıyorlar

İlahi karanlıklarına...

' Onyedisinden son yedisine

Nasıl da yaktık ama...'

O sıra, cennetin cehennemin

Kapıları açıldı sonsuza,

Vicdanların kepenkleri indi.

Sevgi çarmıha gerilirken

Acı ezgiler dillendi sazlarda

" Ölü Ozanlar kenti Sivas'ta.

Dünya yangın yeri,

El ayak çekildi,

Sus pus ortalık ;

Otuz yedi yürek fışkırdı şafakta.

16. yüzyıldan uzanır eli

Pir Sultan Abdal'ın.

Erenler el verir geleceğe

Canlar derlenir barışa, ufukta...

Pusuda cellatlarımız,

Er geç düşer

Rengi yaşamın

Kardelenler gibi

İnceden bir şarkı olur

Dinleriz dizdize.

Öyle şarkılar yazarız ki

Sade öpücükler kadar yakın.

Kavuşmalar sırılsıklam.

Dünya dönüyor avuçlarımızda

Büyüleri fısıldanıyor.

Pervasız ikili kanatlanıyor

Ardımızda bir yığın harami,

Soluk soluğa doluşuyoruz derinlere.

 3 Temmuz 1993    Özkan Fidan