BİR ŞEHİR İKLİMİ

ölçümüne girdiğim ocakları

ancak ben bilirim

ıslak zemin ateş gibi

kafamı kaldırsam tavan

sanki gökler yok gibi

kırk bire çıktı

yüreğimi sıkan acı

kırk bin kere

yaşadım ben bu tozu dumanı

bir kere bile diyemedim kendime

unut geride kalanları

hep ağladım

kömür karası gecelerime

ermenekte çok üşüdüm

kozlu bartın kilimli desenimdi

hep üstümden geçti şıvgın dolu

yüzümün karası bir şehir iklimi

ey karanlığın elması

keşke sen tutaydın üstümdeki tavanı

benim korumam olaydın

çıkını yavan akşamı sabahı

getirdim yanımda

artık bir ışık girsin

şu delikten içeri

ben buradayım

hiç değişmedi düşüncem

göğsümü verdim dalgalara

gam değil yüküm taşkömürü

ekmeğini bölen insanın yarası

kuzguna dönüşür gittikçe

ince bir ezgidir

yüreğimden söküp aldığınız

kalabalığın karasından çıkardım

yolumun üstüne düşen günleri

daha derine kaçar emdiğiniz damar

herkes çekildikten sonra

baretin altına sığınıyor çocuklar

MEHMET RAYMAN